ساز و کارهای جلب مشارکت پرستاران در آموزش بالینی از دیدگاه مدیران، مدرسین پرستاری و پرستاران بالینی

مقدمه: مشارکت در آموزش بالینی وظیفه تمام کسانی است که در ارائه مراقبت های بهداشتی نقش دارند. مشارکت پرستاران در ارائه آموزش های بالینی می تواند شکاف نظریه و عمل را کاهش دهد. این مطالعه با هدف شناسایی ساز و کارهای به کار گرفته شده توسط مدرسین پرستاری جهت جلب مشارکت پرستاران بالینی در آموزش انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی است که در سال 88 انجام شد. مشارکت کنندگان در این پژوهش را 15 نفر مدرس بالینی پرستاری، پرستار بالینی، مدیر آموزشی و مدیر پرستاری بالینی دانشگاه های علوم پزشکی مشهد و تهران تشکیل می داد. روش جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختارمند بود. ابتدا نمونه گیری مبتنی بر هدف انجام شد و سپس به روش گلوله برفی ادامه پیدا کرد و نمونه گیری تا اشباع داده ها ادامه یافت. کلیه مصاحبه ها ضبط و سپس دست نویس شد و با استفاده از روش مقایسه ای مداوم و به روش تحلیل محتوای کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: از توصیف های غنی و عمیق مشارکت کنندگان، شش مضمون شامل «کسب قدرت مهارت»، «واقع گرایی»، «مسؤولیت پذیری»، «فروتنی»، «استفاده از تجارب مفید پرستاران» و «قاطعیت» به دست آمد. نتیجه گیری: مدرسین پرستاری از رویکردهای متنوع فردی جهت برقراری ارتباطات انسانی-حرفه ای مناسب با پرستاران بالینی و انتقال تجارب آنها به دانشجویان استفاده می کنند. لازم است ساز و کارهای فردی با رویه های سازمانی و در چارچوب برنامه های مشارکتی بین مؤسسات آموزشی و بالینی تقویت شود تا بر اثربخشی مدرسین پرستاری در ایفای نقش بالینی آنها افزوده شود.